سی و یک شب

یک جمله معروفی از امام(ره) است که چند ماهی است در کنار یکی دوتا جمله دیگر، تبدیل به مهمترین و پرکاربردترین جمله کشور شده.که «حفظ نظام از اوجب واجبات است!» و مدام از قول برخی مسوولین می شنویم که مگر امام(ره) نفرمود که کذا....
برای همین از سپاه و بسیج و نیروهای امنیتی گرفته تا دولت خدمتگذار!‌همه مسابقه گذاشته بودند تا نمره بیشتری در دفاع از حفظ نظام بگیرند.از زندانی کردن های پیش گیرانه و حمله های فتح المبینانه به منازل،‌تا توهین و تحقیر و له کردن شخصیت زندانیان،‌تا حتی به قتل رسیدن برخی،‌فحش و ناسزا گفتن به بسیاری از مسوولین فعلی و گذشته تا دستور به قتل و بگیر و ببند و برخورد قاطع و ... ای که از حوصله شما و این قلم خارج است.
اما سوالی که برای من و احتمالا برخی از افراد ایجاد شده این است که آیا امام (ره) به دستاورد جدیدی رسیده اند یا حرفشان مطابق بر آموزه های اسلام بوده؟یعنی آیا زمان پیامبراکرم(ص) و امامان معصوم که دو تن شان به حکومت هم رسیدند ،‌این قانون و اصل حفظ نظام از اوجب واجبات است وجود داشته و یا از اقتضائات عصر حاضر است؟
بگذریم از این استدلالی که برخی بزرگان انجام دادند و حفظ نظام را به منظور حفظ اسلام دانستند و لذا برخورد غیر اسلامی برای حفظ نظام را رد کردند.
نگاهی به زندگانی معصومین حکومت کرده در صدر اسلام نشان می دهد که گویی آن بزرگواران از این روش های امروزی برای حفظ نظام آگاه نبودند و یا این اصل را قبول نداشتند.الان نیروهای امنیتی با تکنیک های خاص خودشان سعی در فهمیدن آن دارند که در کجاها بر علیه نظام حرکتی در حال انجام هست و یا احتمال حرکتی وجود دارد و یا به منظور پیش گیری از برخی حرکت ها وارد عمل می شوند.
در حالی که معصومین ما بر اساس تفکر شیعی ولی الله اعظم بوده و به اذن خدا از تمام اسرار عالم آگاه بوده اند.یعنی کارشان به حدس و گمان هم نمی رسیده.می دانستند در دل فردی چون عمر چه می گذرد و از گذشته و آینده اش هم باخبر بودند.
برای همین اگر رویه های امروز را بپذیریم باید زبانم لال بر پیامبر اکرم و امیرالمونین و امام مجتبی خرده بگیریم که چرا نتوانستند مانع از دست رفتن نظام اسلامی شوند(همان کاری که امثال حسینیان انجام دادند و صلح امام حسن(ع) را به نفع ایشان نداستند).و کار را به جایی رساندند که برخی مدعی اند تا به امروز حکومت اسلامی واقعی تشکیل نشده و در کشور ما بعد از 1400 سال اولین تجربه رخ داده.
برای پیامبر اکرم کاری داشت که عمر و ابوبکر را زندانی کند (به خصوص که رییس قبیله و ... هم نبودند و اتفاقا بیشتر اعتبارشان هم به واسطه همراهی با پیامبر بود) و مقدمات جانشینی علی(ع) را فراهم کند و بعدش که آب ها از آسیاب افتاد ،‌آن انحراف دهندگان را با شرط سکوت آزاد کنند و به اوجب واجبات عمل فرمایند.
یا مثلا امیرالمونین با یک دروغ مصلحتی مانع حکومت یازده ساله عثمان شوند و یا با اطلاع از کارشکنی طلحه و زبیر ،‌مانع حرکت آنان از کوفه شوند و....
به نظر من رمز ماندگاری آن بزرگواران اتفاقا در این بوده که سعی نکردند ،‌به منظور توجیه هدف،وسیله را توجیه نکنند و برای همین اگرچه کل دوران حکومت شان به بیست سال هم نمی رسد،‌اما حاکم بر دلها شده اند و آن روزی که آخرین غایبشان ظهور می کند ،‌مردم فوج فوج به گرد او حلقه خواهند زد.